NUIT DEBOUT: Η ανταρσία του μεσονυχτίου

Έχουν μερικά μεγάλα ελαττώματα αυτοί οι Γάλλοι νεαροί και νεαρές. Πρώτα απ’ όλα δεν (φαίνεται να) θέλουν να βγουν απ’ το ευρώ· δεν έχουν σκεφτεί ότι το φράγκο είναι η μαγική συνταγή που θα λύσει όλα τα προβλήματά τους. Ύστερα δεν ψάχνουν κάποιους εκτός συνόρων για να τους χρεώσουν. Το τελευταίο και χειρότερο: τα παίρνουν (στα σοβαρά) όταν το κράτος τους (τα δικά τους αφεντικά…) οργανώνουν και νομοθετούν την εργασιακή τους υποτίμηση! Μα τι στην ευχή; Δεν έχουν ακούσει τα “νέα” που τόσοι πολλοί λένε στην Ελλάδα; Δεν – υπάρχει – εργατική – τάξη, τελεία και παύλα! Τι τρώγονται;

Φαίνεται ότι ζουν με “ψευδαισθήσεις.” Φαίνεται ότι θεωρούν (ενστικτώδικα; ενστικτώδικα) ότι αυτοί κι αυτές έχουν κάποια σχέση με την “ανύπαρκτη”. Για ποιόν άλλο λόγο του κόσμου μαθητές και μαθήτριες θα έκαναν καταλήψεις σχολείων εναντίον της καινούργιας νομοθετικής επίθεσης του γαλλικού κράτους, για την “επαναρρύθμιση” των εργασιακών σχέσεων; Για ποιόν άλλο λόγο του κόσμου φοιτητές και φοιτήτριες θα κατέβαιναν στο πεζοδρόμιο εναντίον της κυβέρνησης, για ένα νόμο που δεν αφορά την οργάνωση των πανεπιστημίων αλλά το πως και πόσο εύκολα θα τους γδέρνουν τα αφεντικά σου; Κι έχουν προϊστορία μ’ αυτές τις “ψευδαισθήσεις”. Πάλι οι ίδιες ηλικίες, “προπαραγωγικές” (δηλαδή: όχι ακόμα μέσα στην αγορά εργασίας…), απ’ τα γαλλικά λύκεια και τις σχολές, είχαν κατέβει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους εναντίον του cpe. Του νόμου που καθιέρωνε έναν “ηλικιακό ρατσισμό” στη γαλλική αγορά εργασίας: αν είσαι κάτω από 25 χρονών θα πληρώνεσαι αισθητά λιγότερο… Αν θυμάστε (μα τι λέμε;) ο αντίστοιχος νόμος πέρασε και στην ελλάδα, ήσυχα και όμορφα, στις αρχές καλοκαιριού του 2010. Ήσυχα και όμορφα. Κάτω απ’ την μύτη των “επαναστατών” και των “ανατροπέων”. Ούτε τότε ούτε μετά τον “θυμήθηκαν”

Περίεργα φρούτα αυτοί οι νεαροί και οι νεαρές στη Γαλλία…

Αλλά και το γαλλικό κράτος έχει τις παραξενιές του. Στα ‘80s και στα ‘90s κάθε νεολαιίστικη κινητοποίηση “πουλιόταν” απ’ την οργανωμένη δημαγωγία (του) σαν ένας ακόμα “Μάης” – κάτι διαχωρισμένο που, εν πάση περιπτώσει, θα αφομοιωθεί και θα εμπλουτίσει το σύστημα. Τώρα αυτά έχουν κοπεί. Τα πράγματα είναι σοβαρά… κι ας είναι Μάης.

Η νομοθεσία που θέλει να εφαρμόσει η γαλλική κυβέρνηση είναι ένα ακόμα κύμα μαζικής υποτίμησης της εργασίας. Δεν έχει τίποτα πρωτότυπο. Είναι ταξικά ωμή:

•  Το όριο για τον μέγιστο ημερήσιο αριθμό ωρών εργασίας πηγαίνει από τις 10 στις 12 ώρες.
• Το όριο για τον μέγιστο εβδομαδιαίο αριθμό ωρών εργασίας πηγαίνει απ’ τις 48 στις 60 ώρες.
• Για τους “μαθητευόμενους” το μέγιστο ωράριο πάει στις 10 ώρες· και 40 την εβδομάδα.
• Ο εργοδότης μπορεί κατά βούληση να αλλάξει τα ρεπό.
•  Ο αριθμός των εβδομάδων (απ’ τις 52 που έχει κάθε χρόνος) που το αφεντικό μπορεί να επιβάλλει υπερωρίες πάει απ’ τις 44 στις 46.
•  Οι “επιχειρησιακές συμβάσεις” υπερισχύουν των γενικών συλλογικών (που, απλά, μένουν κενό γράμμα). Αν ένας εργαζόμενος αρνηθεί να υπογράψει την επιδείνωση των όρων εργασίας του (με βάση το νέο εργασιακό καθεστώς), το αφεντικό μπορεί να τον απολύσει χωρίς αποζημίωση. Καθότι δεν πρόκειται για απόλυση αλλά για “παραίτηση”.
•  Αν μια επιχείρηση “έχει προβλήματα” μπορεί να αλλάξει κατά βούληση τους μισθούς(προς τα κάτω) και τα ωράρια (προς τα πάνω…)
•  Αν μια επιχείρηση “έχει προβλήματα” μπορεί να κάνει απολύσεις κατά βούληση. Τι πάει να πει “έχει προβλήματα”; Αν έχει πτώση των πωλήσεών της για δύο τρίμηνα…
•  Ως τώρα οι πρώτες 8 ώρες υπερωρίας πληρώνονταν με 25% παραπάνω, και όλες οι επόμενες με 50%. Απ’ την ψήφιση του νόμου και μετά θα πληρώνονται όλες με 10% παραπάνω.
•  Η εργοδοσία δεν έχει ανάγκη την συμφωνία έστω του 50%+ των εργαζόμενων (μέσω των συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους) προκειμένου να εφαρμόσει τα μέτρα της. Αρκεί η συμφωνία του 30%.
•  Μειώνονται σημαντικά οι αποζημιώσεις απολύσεων (δεν είχαν αλλάξει ως τώρα). Για δουλειά από 2 έως 5 χρόνια η αποζημίωση πέφτει στους 6 μισθούς.
•  Καταργούνται οι έλεγχοι των επιθεωρητών υγείας στους εργασιακούς χώρους (ως τώρα γίνονταν συστηματικά). Απ’ την ψήφιση του νόμου και μετά οι εργάτες θα ενημερώνονται κατά την πρόσληψή του από κάποιον υπάλληλο της εταιρείας (π.χ. νοσοκόμα) για πιθανούς κινδύνους εργατικού ατυχήματος. Για προληπτικούς λόγους… Κι αυτό είναι όλο.
•  Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (με κάτω από 50 άτομα “προσωπικό”) θα μπορούν να κάνουν προσλήψεις “με την ημέρα”.
• Γενικεύεται η δυνατότητα πρόσληψης νεαρών ανέργων (από 18 έως 25) που θα πληρώνονται με κρατικό επίδομα (τα παλιά “stage” σε ακόμα χειρότερη έκδοση).

Δεν είναι καθόλου άσχημα – για τα γαλλικά αφεντικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είναι κάποιο “έξωθεν” (υποτίθεται) ερχόμενο “μνημόνιο” που γεννάει αυτές τις πρωτοβουλίες. Είναι, απλά, τα συμφέροντά τους. (Καμία σχέση με την Ελλάδα! Εδώ δεν υπάρχει ούτε εργατική τάξη ούτε αφεντικά…)

Ποια είναι τα συμφέροντα; Η κερδοφορία· ειδικά στην παγκόσμια αρένα “ανταγωνιστικότητας”. Μικρότερο, όλο και μικρότερο κόστος εργασίας στην παραγωγή εμπορευμάτων προς εξαγωγή – μικρότεροι μισθοί εκεί· μικρότερο κόστος κοινωνικής αναπαραγωγής – άρα ξανά μικρότεροι μισθοί στους τομείς εσωτερικής κατανάλωσης. Απλό. Και λογικό απ’ την μεριά τους.

•